JEJU KOCHANI, WŁAŚNIE OSIĄGNĘLIŚMY POZIOM 3000 WYŚWIETLEŃ.
KOCHAM WAS, DZIĘKUJĘ <3 <3 <3
Olga c:
sobota, 27 lipca 2013
17.
Obudziłem się nad ranem. Wokół mnie panowała idealna cisza. Nie było słychać nawet najcichszego dźwięku. Nie było wiatru, owadów, tylko cisza, ja i wschodzące słońce na horyzoncie.
Obok mnie leżała Julie. Kawałek dalej na lewo Marie. Wstałem i rozejrzałem się w poszukiwaniu Derika. Po chwili zobaczyłem jak wychodzi spomiędzy skał. w ręku trzymał łuk, przez ramię miał przewieszony kołczan ze strzałami. Do pasa przywiązał rzemieniem cztery króliki.
Postanowiłem obudzić dziewczyny. Podszedłem do nich. Po chwili siedzieliśmy razem na trawie, obdzieraliśmy króliki ze skóry, rozpalaliśmy małe ognisko i dzieliliśmy się prowiantem i sprzętem zabranym z Rogu. Zjedliśmy prawdziwie nieigrzyskowe śniadanie złożone z pieczonego królika i grzybków z konserwy.
- Musimy szukać wody - Julie wciąż nerwowo rozglądała się wokoło. Była niespokojna, jak my wszyscy. Mieliśmy pełne brzuchy, ale w ustach sucho. Szybko zebraliśmy swoje rzeczy i zeszliśmy w skalną dolinę. Znów prowadziła uzbrojona w łuk Julie. Wciąż trzymała strzałę na cięciwie. Za Julie szedłem ja, z mieczem w dłoni. Za mną Marie z ręką na przypiętym do pasa nożu. Nasz pochód zamykał uzbrojony po zęby Derik. Wszystkie zmysły mieliśmy wyczulone.
Krążyliśmy po skalnym labiryncie już od kilku godzin. Nie natknęliśmy się ani na wodę, ani na innych trybutów. Byliśmy wycieńczeni do granic możliwości. Gorące słońce przypiekało nam skórę i raziło w oczy. Suchość w gardle wcale nie poprawiała nam samopoczucia. W końcu, zrezygnowani usiedliśmy na ziemi.
- Nigdy nie znajdziemy wody... - Marie prawie się rozpłakała.
- Nie możemy się poddać. Nie teraz. - Julie starała się zachować zimną krew. Postanowiłem jej pomóc. Z żalem odkleiłem się od chłodnej skalnej ściany i ostatkiem sił wdrapałem się na najwyższe wzniesienie w okolicy. Wytężyłem wzrok i w oddali, jakąś godzinę drogi od nas, zobaczyłem dość szeroką, wijącą się srebrną wstęgę rzeki.
- Julie, Marie Derik! Tam jest rzeka! - Zszedłem na ziemię i wyjaśniłem jak dotrzeć do wody. Natychmiast ruszyliśmy w drogę.
Niemal cały czas biegliśmy. Gdy dotarliśmy do rzeki ledwo oddychałem. Przez jedną małą chwilę byłem szczęśliwy. Znów mam szansę. Mogę przeżyć.
Obok mnie leżała Julie. Kawałek dalej na lewo Marie. Wstałem i rozejrzałem się w poszukiwaniu Derika. Po chwili zobaczyłem jak wychodzi spomiędzy skał. w ręku trzymał łuk, przez ramię miał przewieszony kołczan ze strzałami. Do pasa przywiązał rzemieniem cztery króliki.
Postanowiłem obudzić dziewczyny. Podszedłem do nich. Po chwili siedzieliśmy razem na trawie, obdzieraliśmy króliki ze skóry, rozpalaliśmy małe ognisko i dzieliliśmy się prowiantem i sprzętem zabranym z Rogu. Zjedliśmy prawdziwie nieigrzyskowe śniadanie złożone z pieczonego królika i grzybków z konserwy.
- Musimy szukać wody - Julie wciąż nerwowo rozglądała się wokoło. Była niespokojna, jak my wszyscy. Mieliśmy pełne brzuchy, ale w ustach sucho. Szybko zebraliśmy swoje rzeczy i zeszliśmy w skalną dolinę. Znów prowadziła uzbrojona w łuk Julie. Wciąż trzymała strzałę na cięciwie. Za Julie szedłem ja, z mieczem w dłoni. Za mną Marie z ręką na przypiętym do pasa nożu. Nasz pochód zamykał uzbrojony po zęby Derik. Wszystkie zmysły mieliśmy wyczulone.
Krążyliśmy po skalnym labiryncie już od kilku godzin. Nie natknęliśmy się ani na wodę, ani na innych trybutów. Byliśmy wycieńczeni do granic możliwości. Gorące słońce przypiekało nam skórę i raziło w oczy. Suchość w gardle wcale nie poprawiała nam samopoczucia. W końcu, zrezygnowani usiedliśmy na ziemi.
- Nigdy nie znajdziemy wody... - Marie prawie się rozpłakała.
- Nie możemy się poddać. Nie teraz. - Julie starała się zachować zimną krew. Postanowiłem jej pomóc. Z żalem odkleiłem się od chłodnej skalnej ściany i ostatkiem sił wdrapałem się na najwyższe wzniesienie w okolicy. Wytężyłem wzrok i w oddali, jakąś godzinę drogi od nas, zobaczyłem dość szeroką, wijącą się srebrną wstęgę rzeki.
- Julie, Marie Derik! Tam jest rzeka! - Zszedłem na ziemię i wyjaśniłem jak dotrzeć do wody. Natychmiast ruszyliśmy w drogę.
Niemal cały czas biegliśmy. Gdy dotarliśmy do rzeki ledwo oddychałem. Przez jedną małą chwilę byłem szczęśliwy. Znów mam szansę. Mogę przeżyć.
____________________________________________________________
Cześć kochani c:
Rozdział nareszcie jest. Dość krótki i o niczym, ale co można opisywać? W następnym coś się już będzie działo, obiecuję c:
Betował dla mnie Michał, któremu bardzo dziękuję c:
Jeszcze jedno ogłoszenie: założyłam nowego bloga. Jest dość dziwny, raczej wam się nie spodoba. Ale zapraszam gorąco. Kto chce zajrzeć -> *klik* Jak już zajrzeliście - komentujcie. Chcę wiedzieć co myślicie c:
Z góry dziękuję c:
Olga.
Cześć kochani c:
Rozdział nareszcie jest. Dość krótki i o niczym, ale co można opisywać? W następnym coś się już będzie działo, obiecuję c:
Betował dla mnie Michał, któremu bardzo dziękuję c:
Jeszcze jedno ogłoszenie: założyłam nowego bloga. Jest dość dziwny, raczej wam się nie spodoba. Ale zapraszam gorąco. Kto chce zajrzeć -> *klik* Jak już zajrzeliście - komentujcie. Chcę wiedzieć co myślicie c:
Z góry dziękuję c:
Olga.
~~~~~ I niech los zawsze wam sprzyja, kochani c: ~~~~~
sobota, 20 lipca 2013
informacja c:
Zainspirowana i uskrzydlona nowym trailerem piszę rozdział 17. Idzie mi szybko i sprawnie. Myślę, że pojawi się najpóźniej we wtorek c:
Dziękuję za cierpliwość i uwagę c:
http://movies.yahoo.com/video/hunger-games-catching-fire-trailer-211105191.html
jaram się <3 <3 <3 <3 <3
Olga
Dziękuję za cierpliwość i uwagę c:
http://movies.yahoo.com/video/hunger-games-catching-fire-trailer-211105191.html
jaram się <3 <3 <3 <3 <3
Olga
~~~~Remember who the real enemy is~~~~
środa, 10 lipca 2013
16.
Siedziałem na trawie. Wiał chłodny wiatr, liście nielicznych drzew i krzewów oraz trawa delikatnie szeleściły. Byłem wyczerpany i otępiały, prawie zasnąłem, lecz nagle stało się coś co doskonale mnie rozbudziło. Na niebie ukazało się godło Panem, a zewsząd rozległ się hymn. Po chwili miejsce godła zajęło zdjęcie dziewczynki z Trójki.
Później chłopca z Piątki.
I dziewczynki z Piątki, tej drobnej chudzinki która zmarła na moich oczach.
Następnie dzieciaki z Ósemki i Dziewiątki.
I dziewczynka z Jedenastki. Ta, którą przebiłem mieczem na wylot.
Dwunastce jakimś cudem udało się przeżyć.
Znów rozległ się hymn i nagle wszystko ucichło.
Zginęło osiem osób.
Zostało nas szesnaścioro.
W tym dwanaścioro dzieci tylko czekających na moje potknięcie.
Opadłem na trawę i natychmiast zasnąłem.
______________________________________________________
Tak, wiem. Jesteście rozczarowani. Nie mogłam nic więcej wymyślić, więc wrzucam co mam, żeby nie było, że się nie staram c;
Jeszcze raz wam dziękuję za komentarze, a jednocześnie: PROSZĘ O WIĘCEJ. Każdy nowy koment mobilizuje mnie do intensywnego myślenia o kolejnej notce c:
Dziękuję i przepraszam.
Olga.
~~~~ And may the odds be ever in your favor ~~~~
Później chłopca z Piątki.
I dziewczynki z Piątki, tej drobnej chudzinki która zmarła na moich oczach.
Następnie dzieciaki z Ósemki i Dziewiątki.
I dziewczynka z Jedenastki. Ta, którą przebiłem mieczem na wylot.
Dwunastce jakimś cudem udało się przeżyć.
Znów rozległ się hymn i nagle wszystko ucichło.
Zginęło osiem osób.
Zostało nas szesnaścioro.
W tym dwanaścioro dzieci tylko czekających na moje potknięcie.
Opadłem na trawę i natychmiast zasnąłem.
______________________________________________________
Tak, wiem. Jesteście rozczarowani. Nie mogłam nic więcej wymyślić, więc wrzucam co mam, żeby nie było, że się nie staram c;
Jeszcze raz wam dziękuję za komentarze, a jednocześnie: PROSZĘ O WIĘCEJ. Każdy nowy koment mobilizuje mnie do intensywnego myślenia o kolejnej notce c:
Dziękuję i przepraszam.
Olga.
~~~~ And may the odds be ever in your favor ~~~~
Subskrybuj:
Posty (Atom)